Als Israëlische ouders krijgen we de laatste tijd vragen van onze kinderen over Israël en Palestina. Hieronder een aantal van deze vragen met korte antwoorden
Wie zijn de Zionisten?
Het zionisme is een beweging die ontstond in de 19e eeuw en haar motto is simpel: Joden moeten hun eigen land hebben – een veilige plek in de wereld. En die plaats is Israël. Iedereen die het hiermee eens is, is een zionist. Let op: dit betekent niet dat alleen Joden in Israël mogen wonen.
Het verlangen van verschillende volkeren naar een eigen land overkwam in deze periode niet alleen de Joden; het maakte deel uit van de nationalisme beweging die begon tijdens de Franse Revolutie. Veel volkeren hadden een gevoel van eenheid en een verlangen om zich te onderscheiden van andere volkeren en een eigen plek te hebben. Tot dan toe waren er niet zoveel landen in de wereld. Bovendien was dit een tijd waarin er in Europa en Rusland veel geweld tegen Joden was en de Joden voelden zich niet veilig. Daarom werden ze zionisten.
Het jodendom is toch een religie? Waarom zou er een staat moeten zijn voor een bepaalde religie? Noch christenen, noch moslims hebben hun eigen staat.
Het jodendom is hierin een beetje anders: het is zowel een religie als een volk. Daarom noemen de joden zichzelf ook ‘Am Yisrael’ (het volk Israel).
Deze situatie ontstond ook omdat de Joden in een ver verleden in Israël woonden en een koning hadden. Een tweede reden is dat Joden jarenlang een minderheid vormden in verschillende landen van de wereld en een gevoel van eenheid voelden met Joden in andere landen. En een derde reden is dat de Joden werden vervolgd in veel van de landen waar ze woonden – niet vanwege hun geloof, maar omdat ze tot deze groep behoorden: het volk Israël. Het gedeelde gevoel van vervolging en gevaar, en natuurlijk de Holocaust, versterkten verder het feit dat de Joden een volk zijn en niet alleen maar een religie. Later werd dit nog duidelijker omdat veel mensen niet meer in God of de principes van de joodse religie geloven, maar zichzelf toch als jood definiëren.
Wie heeft besloten dat de Joden hun eigen officiële staat in Israël zouden krijgen?
De belangrijkste manier om een officiële staat in de wereld te worden is door middel van een stemming in de Verenigde Naties. De lidstaten van de Verenigde Naties stemden op 29 november voor het recht van de Joden op een eigen staat in een deel van het Land Israël. Zes maanden later verklaarde Israël zich onafhankelijk, en in 1949 werd Israël aanvaard als officieel lid van de Verenigde Naties.
33 landen stemden vóór (inclusief Nederland), 11 landen stemden tegen (de moslimlanden, India en Cuba) en 10 landen onthielden zich van stemming. Tot dan toe controleerde Groot-Brittannië het gebied van het land Israël. Het jaar daarop, op 15 mei 1948, maakten de Britten bekend dat zij het land zouden verlaten en werd de staat Israël officieel uitgeroepen. De Holocaust, die nog maar een paar jaar eerder plaatsvond, was zeker een belangrijke reden dat veel landen vóór het recht van de Joden op een eigen staat in het Land Israël stemden.
Waarom zou de Joodse staat in Israël moeten zijn en niet ergens anders?
Hiervoor zijn twee belangrijke redenen:
Historisch verband – de Joden hebben sinds de tijd van de Bijbel in Israëlgewoond. Vanaf toen tot vandaag zijn er altijd Joden in Israël geweest.
Een emotionele band – gedurende de hele periode dat Joden buiten Israël leefden – bleven ze het altijd als hun thuisland zien en streefden om ernaar terug te keren.
Er is veel historisch en archeologisch bewijs van de geschiedenis van de joden in het land Israël sinds de tijd van de Bijbel. Israël en de hoofdstad Jeruzalem worden in veel gebeden, in veel verhalen en in veel tradities van het Joodse volk genoemd. En er is nog een moderne reden: Israël is een voldongen feit. Sinds de oprichting is het tot bloei gekomen en is het een thuis voor alle Joden in de wereld die daar mogen wonen als ze dat willen. Israel is lid van de Verenigde Naties en onderhoudt betrekkingen met alle landen van de wereld. Behalve enkele Arabische landen die Israel niet erkennen.
Hebben de Palestijnen ook een historische en emotionele band met het Land Israël (dat zij Palestina noemen)
Zeker. De Palestijnen hebben veel generaties, honderden jaren, in deze regio gewoond en ook in hun cultuur zijn er veel gebeden en veel tradities die over dit land als hun land spreken.
Er zijn Joden in Israël die beweren dat het Palestijnse volk een nieuw of ‘verzonnen’ volk is. Dat dit gewoon Arabieren zijn die toevallig in het gebied woonden, maar konden ook in elk ander Arabisch land wonen. Ik ben het niet eens met deze verklaring. De overgrote meerderheid van de Palestijnen heeft veel familie- en culturele banden met het gebied. Het feit dat de andere Arabische landen hen niet accepteren als inwoners met gelijke rechten versterkt ook hun identiteit als volk dat verbonden is met dit land.
Waarom heeft de VN niet besloten dat ook de Palestijnen hun eigen staat zouden krijgen?
De VN heeft wel besloten dat de alestijnen een staat verdienen – op een ongeveer gelijke deel van het land, maar de palestijnen weigerden.
In hetzelfde besluit van 29 november – besloot de VN dat het land verdeeld zou worden tussen de Joden en de Palestijnen. Daarom werd dit voorstel het 'Verdelingsplan' genoemd. De vertegenwoordigers van de Joden stemden ermee in (hoewel ze het plan dat Jeruzalem niet omvatte niet leuk vonden), maar de vertegenwoordigers van de Palestijnen en ook de aangrenzende Arabische landen weigerden het voorstel. Vertegenwoordigers van de Arabieren zeiden zelfs dat als de VN het voorstel goedkeurt, er een gewelddadige reactie zal komen. Zowel door Arabische landen op Israël, door de Arabieren van Israël op de Joden in Israël, en binnen de Arabische landen op de vele Joden die in deze landen wonen.
En dit gebeurde inderdaad. Op dezelfde dag dat de beslissing werd genomen in de V.N. , werden zeven Joden vermoord in Jeruzalem en Jaffa. De volgende dag ging het geweld door en begonnen er in de verschillende Arabische landen ook rellen tegen de Joden die daar woonden, en in feite begon de Onafhankelijkheidsoorlog.
Hoe begon het Israëlisch-Palestijnse conflict?
Het conflict begon al vóór de oprichting van de staat Israël. Toen de Arabieren die in het gebied woonden, zagen dat veel Joden begonnen aan te komen, verzetten zij zich daar gewelddadig tegen. Ze vonden het niet goed dat Joden zich wilden vestigen in het land dat zij als hun land zagen.
De nationalisme beweging, die het zionisme beïnvloedde, beïnvloedde ook het begin van een Palestijnse nationale beweging die de Arabieren in Palestina als eigen volk zag. Zij zagen de Joden als hun vijand die naar het gebied komt en probeerden hem tegen te houden. Gedurende al die tijd regeerden de Britten over het gebied en daarom waren al deze conflicten lokaal. Meestal kwamen de Britten en stopten ze het geweld. Om de paar jaar (bijvoorbeeld in 1920, 1921 en 1929) waren er bijzonder gewelddadige gebeurtenissen waarbij georganiseerde groepen Arabieren Joden vermoordden. Tussen 1934 en 1937 was er een groot aantal gevallen van georganiseerd geweld (als reactie op het feit dat de Britten een groot aantal Joden uit Europa naar Israël lieten emigreren).
In het volgende hoofdstuk: de onafhankelijkheidsoorlog en de nakba, oorlogen en vredesakkoorden.
